تحلیل وضعیت شاخص های ایمنی پارک های منطقه ای و شهری (مطالعۀ موردی: شهر ارومیه)

پارک‌های‌ شهری بخشی از زیرساخت‌های عمومی‌اند که شهروندان می‌توانند از آن‌ها برای سرگرمی‌های بصری، زیست‌محیطی، آموزشی، بهداشتی، فرهنگی ـ اجتماعی و تفریحی استفاده کنند. اما یکی از چالش‌های عمده در تحقق چنین کارکردهای حیاتی پارک‌ها، نبود ایمنی کافی است. بنابراین، سنجش کیفیت ایمنی پارک‌ها به منظور ارتقای کارآیی آن مقؤله مهمی محسوب می‌شود. هدف پژوهش، تحلیل شاخص‌های ایمنی پارک‌های منطقه‌ای و شهری ارومیه می‌باشد. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی ـ تحلیلی است. روش گردآوری داده‌ها، اسنادی و پیمایشی است. حجم نمونه با توجه به مقیاس عملکردی، وسعت و میزان جمعیت مناطقی که پارک-ها در آن قرار گرفته‌اند، از طریق فرمول کوکران معادل 380 نفر برآورد گردید. شیوۀ نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای نیز برای انتخاب نمونه‌ها بکار گرفته شد. ابزار پردازش داده‌ها شامل مدل تصمیم‌گیری چند معیاره الکتره جهت وزن‌دهی پارک‌های موردمطالعه از نظر شاخص‌های ایمنی و آزمون تحلیل مسیر و ضریب همبستگی پیرسون برای سنجش روابط بین متغیرها و نیز ویژگی‌های فردی پاسخگویان است. نتایج حاصل از تحلیل یافته‌ها بیانگر این است: نخست، براساس مدل الکتره پارک گوللرباغی با تعداد چیرگی 5، در بهترین شرایط (رتبه اول) و پارک ساعت با تعداد چیرگی 1 (رتبه 5) در بدترین شرایط قرار دارد. دوم، مطابق نتایج حاصل از آزمون تحلیل مسیر در ارتباط با مهم‌ترین شاخص‌های ایمنی در پارک‌های مورد مطالعه، شاخص ایمنی فیزیکی به عنوان عامل مستقیم در احساس ایمنی با بتای 394/0، شاخص روشنایی با بتای 179/0 و شاخص دسترسی فیزیکی با بتای 178/0 به‌عنوان شاخص‌های اصلی احساس ایمنی شناخته شدند. سوم اینکه مقدار ضریب همبستگی پیرسون بین دو متغیر شاخص‌های ایمنی و ویژگی-های فردی پاسخگویان برابر 613/0 بدست آمده و سطح معنی داری کم‌تر از 05/0 نشان‌دهندۀ وجود همبستگی مثبت و معناداری بین این متغیرها است